Głupcy! - Druidka syknęła przez zaciśnięte zęby. - W nogi! Do obozu! - Szarpnęła krasnoluda za kołnierz, pociągając w kierunku ścieżki. - Nie zatrzymam ich! - W jej postępowaniu widać było, że nie jest to dla niej naturalne. Coś robiła wbrew sobie.

Zaskoczony khazad gwałtownością ze strony druidki. Zanim zaczął przebierać swoimi krótkimi nóżkami był przez kilka dobrych metrów wręcz ciągnięty po ziemi... Zza ostatniego zakrętu wybiegły truchtem skulone, kudłate cienie; szły ich świeżym śladem. Z nosem na tropie biegły jakimś dziwnym posuwistym, jakby nie sprawiającym wysiłku krokiem.
- Biegną za nami!- Zawołał mroczny. Mogli dostrzec kilkanaście smukłych burych ciał śmigających po obu stronach ścieżki którą podążali. "Gdyby miał, chociaż odrobinę możliwości wzniósłby na towarzyszy błogosławieństwo wiatru, lecz w tych warunkach czas to towar deficytowy, a nie ugięta natura wiedziała tak jak i on, że każde życie to ruch, który prowadzi wreścię do bezruchu."
- Rozpolmy moży ognisko długo niy dom rody tok biyc... - Wychrypiał zadyszany, czerwony od wysiłku Krasnolud. - O jok tok bydziymy biydz to sim szybciyj zmyczmy i łotwym łupym zostonim. Wtroncholom nos jok siy potrzy... - Wycharczał przyciskając doo siebie swój młot bojowy i kopcącą się fajkę.

A więc kobieta poświęciła się dla nich ? To było naprawdę szlachetne i w głębi duszy ( mimo że nie przepadała za ludźmi ... o elfach akurat nie wspominając) orcza życzyła jej jak najlepiej. Chciała by także bezpiecznie dotarła do obozu.

- No cóż Panowie, wyszło jak wyszło i jesteście skazani na brzydszą babę - zaśmiała się krótko i pozwoliła nieco im odetchnąć po dzikim biegu, zwłaszcza khazadowi.

Muzyka - Las Banitów Nocą

Nie lubiła tego lasu.

Wietrzne Wzgórza czy nawet Mroczny Las zdawały się jej milszymi zakątkami, choć także mającymi swoje niebezpieczeństwa. Nie obawiała się elfka zasłyszanych wilków, sama będąc w towarzystwie niepospolitej wilczycy o śnieżnym umaszczeniu. Brodate Oel Mahumy też nie były największym problemem. Przemykała niemal bezszelestnie przez gęstwinę leśną, zważając na białą Shaernasnee, której płaszcz nocy nie sprzyjał, jak i otoczenie, za to w zimowym krajobrazie północnego Elmore łacno się wtapiała.

Ashimeth swymi zwierzęcymi żółtymi ślepiami wyłowiła z gęstwiny roślinnej i nocnej biały kształt, inny od jej wilczycy. A zaraz potem jakąś humanoidalną postać oraz... tak, większe licho siedziało w tym lesie.

Drgnęła niczym poruszona przez lutniarza struna. Ten krzyk, ten szum lasu i dziwne nienaturalne trzaskanie gałęzi sprawiły, że na jej rękach pojawiła się gęsia skórka ( a mawiają, że orków mało co jest w stanie przestraszyć). Skrzywiła się i przebrała nerwowo nogami.

- Liczę na to, że już odpocząłeś ... bo mam pewne złe przeczucia, co do reszty.

Mimowolnie przełknęła ślinę i poczuła jakby niewidzialny ucisk zimnych dłoni na swojej szyi.

- Zwiewajmy stąd ... rzucę zaklęcie, które przyśpieszy twój chód.

Nie zwlekając dłużej zamachnęła się kosturem, a z jego trzonu wydostała się bladoniebieska poświata.

Ostatnio edytowany przez Cynadriel (2012-06-04 21:44:10)

Brama była zamknięta. Zaraz za fortyfikacjami piętrzyły się 2 drewniane wieżyczki. Wszystkie widoczne przez szczeliny w bramie budowle nosiły już znaki czasu. Na jednej ze strażnic siedziała zakapturzona postać. Machała wywieszonymi za ogrodzenie nogami. Cała była ukryta pod dość grubym płaszczem. Zaraz obok niej spod zwiniętego materiału wystawały 2 rękojeści mieczy. Sama postać miała w dłoni prosty łuk i kołczan na plecach. Kiedy podeszło się pod samą bramę można było usłyszeć co poniektóre słowa wyśpiewywane przez postać.
Zdawała się nie zwracać większej uwagi na hałasy dochodzące z lasu. Ale co jakiś czas powoli rozglądał się dookoła.
Zerwał się mocniejszy wiatr przynosząc ze sobą dobrze znaną świeżość. Drzewa zagwizdały cicho jak by ciesząc się na myśl o zbliżającej się wichurze. Gdzieniegdzie kupy suchych liści wzbiły się wysoko w górę.

Z ciemności dochodziły szepty i mlaski. Powietrze przesycał swąd starości i kurzu pomieszany z czymś jeszcze, z czymś czego nie potrafił zidentyfikować. Czuł ból, narastający, szarpiący żar w całym ciele, z jego suchego gardła wydobywał się jęk bólu, który ogarniał go przy każdym najdrobniejszym ruchu.
- Boli? - Rozbrzmiał echem znajomy syczący głos. Renveln zamrugał kilka razy chcąc przegonić czerwoną mgłę spowijającą wszystko przed jego oczyma. - Odejdź...- Wychrypiał.
- Ani mi się śni, wygodnie mi tu. - Odparł beznamiętnie głos. Wzrok elfa przywykł do panujących ciemności, gdzie nawet blask księżyca nie docierał, teraz widział, widział wyraźnie. Znajdował się w podupadłych ruinach. Za skruszałą ścianą cienką jak linia oddzielająca jawę od snu, wśród ponurych ruin majestatycznych budowli pradawnej cywilizacji, ponad otchłanią otaczającej ciemności oraz wyjącym dzikim wichrem, powyżej ludzkiej możliwości pojmowania poza granicami poznanego trwał On. Ujrzał narodziny czegoś, co kiedyś było człowiekiem. Uśmiechnięty upiór przyglądał mu się z błyskiem żywego zainteresowania.

Kapłan: Czego chcesz?

Upiór: Od ciebie? Już nic nie potrzebuje. I tak już sporo mi dałeś.

Kapłan: Nie rozumiem. - Jęknął próbując się poprawić do pozycji siedzącej, kilkoro kości oraz chrząstek osunęło się spod jego stóp.

Upiór: Nie rozumiesz? - Zapytał wesoło. - Czy jako były Inkwizytor nie powinieneś znać lepszego zestawu pytań? - Zakpił ześlizgnąwszy się płynnie z poniszczonego muru, który niegdyś był piękną świątynią. - Może powinienem ci pomóc przypomnieć sobie?

Kapłan: W moim długim życiu parałem się różnymi zajęciami, a to było tylko tylko jedeno z nich.

Upiór: Tak , tak wiem o tym. - Machnął swą szponiastą dłonią lekceważąco. - Ale z nich wszystkich najwięcej żniwa zebrałeś wykonując ową pracę . - Wysyczał przez zęby w uśmiechu, a jego postać zafalowała tworząc zniekształcony jasny obłok. Wirował teraz przybierając co rusz inny kształt aż wreszcie ustał, zaś w miejscu upiora stała naga kobieta, obróciła się kokieteryjnie kilka razy, a gdy przestała odgarnęła sploty czarnych włosów, które do tej pory otulały jej piersi gęstą zasłoną. Elf otworzył szerzej oczy w nieukrywanym zaskoczeniu, nie wiedział dlaczego upiór bawił się jego kosztem.

Kapłan: Tak, pamiętam ją. Więc czego ode mnie oczekujesz? - Zapytał zmęczony, uniósłszy głowę powoli w nadziei, iż może znajdzie jakieś wyjście.

Upiór: Może modlitwy nad mą grzeszną duszą? - Zakpił teatralnie ujmując swe pełne piersi w dłonie.

Kapłan: Modlitwy? Bogowie ignorują modlitwy kapłanów, pozostawali i pozostają głusi na prośby pustelników, magów, ascetów, przekleństw kobiet, czy też klątw wojowników.

Upiór: Oj, bluźnisz elfie... - Wysyczał zadowolonym głosem. - Świat jest jeszcze młody, bogowie słabi, zajęci zmaganiami między sobą o władzę, o dominację nad ich własną krainą magii, nieśmiertelności i wieczności. Tacy jak ja przebywają w cieniach obserwując, by zabić otaczającą nas nudę.