W kącie karczmy zakapturzony jegomość pykając powoli fajkę i obserwował bacznie wszystkich gości, jego uwagę na dłuższą chwilę przykuł uczony przy szynkwasie oraz nerwowe zachowanie oberżysty, który co jakiś czas posyłał mimo chodem spojrzenie w jego kierunku. Dało mu do myślenia, o co musiał dopytywać ów człek, więc z ciężkim zirytowanym westchnięciem pół elf podniósł się z siedziska poprawiając swój zielony kaptur i ruszył tuż za wychodzącym młodzikiem.


//Tak a powiedz mi skąd wiesz o naszej gildii? ^^

Na skraju lasu widać było ciemną postać. Prawdopodobnie mężczyzny. Z daleka było widać lekko workowate spodnie, oraz kamizelkę zapiętą pod samą szyję.  Osoba ta opierała się o drzewo i założonymi rękoma na piersiach patrzył w stronę miasta. Niedaleko niego biegało jakieś szczenię psa. Bardzo futrzany kundel.
Głębiej w lesie zdawało się że coś błysnęło. Zerwał się lekki wiatr...

// Co do rekrutacji:
// kleryk - ZA
// ugodowy i pracowity - ZA !
// Będę się starał jak najbardziej rozwijać pracę w drużynie, więc mam nadzieję że zajęć Ci nie zabraknie.
// I jak mawiają: szukaj a znajdziesz odpowiedzi <spojrzał na postać stojącą na skraju lasu>.

Słońce już jakiś czas temu schowało się całkowicie. Na niebie pojawiły się setki gwiazd, które niczym oczy nieznanej istoty wyglądały na świat z ciemności. Ulicę przykrył mrok, gdzieniegdzie rozdarty światłem bijącym z domostw. Jedyne odgłosy dochodziły z zajazdu, z którego co jakiś czas ktoś wchodził i wychodził. Zaraz przy wejściu stały dwa konie spijające wodę z koryta. Przed wejściem stało kilka istot prawiących ożywionym głosem. Wieczór jak każdy. Od morza czuć było powiew chłodnej bryzy. Gdzieś w oddali zbłąkana mewa zaskrzeczała czymś poruszona. Z domu właściciela zajazdu, odziany w długi, brązowoszary płaszcz wyszła zakapturzona postać. W mroku ulicy poruszała się niemal niewidocznie poza miejscami rozświetlonymi. Postać wyszła na ulicę i zaraz skręciła między dwa domy kierując się szybkim krokiem w stronę bramy miasta. Chwilę później można było zobaczyć ją wymykającą się z miasta i kierująca w stronę lasu...

Calthin nie wiedział teraz co sobie myślał, ale nie mógł do końca życia siedzieć w tej norze. Szukał towarzyszy, którzy pomogą mu stanąć na nogi. Bzdurne obowiązki narzucane przez gildię poświęcały prawie cały jego czas. Do tego jeszcze to pieprzenie o służbie... Szukał Kriegs-Lied, szukał bandyckiego życia. Nie chciał już kiedykolwiek uczestniczyć w bezowocnej obronie wioski. Dopiero teraz, gdy uświadomił sobie jak głupie to było przedsięwzięcie zrozumiał, że lepiej było od razu uczyć się walki, że sama wiara nie wystarczy. Czuł, że przeznaczenie ciągnie go ku dalekim terenom, za morzem. Przemierzanie nieznanych terenów, jaskiń. Wiedział też, że osiągnie swój cel i żaden skundlały goblin nie przeszkodzi mu w tym...

Rozmyślając przekroczył granicę dzielącą otwarty teren od lasu. Jego oczom rzuciły się jeszcze znane mu gatunki krzewów i drzew, które miał okazję opisywać. Prychnął na tę myśl i uśmiechnął się do siebie. Postanowił jednak, że kiedyś zajmie się badaniami na ich właściwościami. A może ktoś już to zrobił? Może gdzieś, w dalekim świecie, znajdują się mędrcy znający je wszystkie?... nie ważne. Teraz czas stać się Panem swego losu...

Gdy zobaczył czarną postać na tle gwiazd i drzew znieruchomiał. Jego oddech był wyrównany, ale dosyć głośny. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z ryzyka jakie podjął zapuszczając się samotnie w las w nocy. A jeśli historyjki o Kriegs-Lied to tylko brednie? Nie spuszczając fortu z oczu wycofał się pod linię drzew na polanie. Rozejrzał się uważnie dookoła szukają drzewa, na które mógłby się wspiąć i przypatrzeć ukrytej budowli. Drzewa jednak były skrzętnie oprawione, być może przez właścicieli fortu, a być może przez dzikie niedźwiedzie ocierające się o pnie. Nie mógł tu sterczeć całą noc. Wracać też nie było sensu. Pozostało iść przed siebie. Wolnym krokiem wszedł na polanę. Przystanął. Przez chwilę spoglądał w stronę drewnianego fortu czekając czy coś się wydarzy...nic. Ruszył prosto na fort, dopiero teraz zauważył że coś na wieży błyszczy. Zobaczył czarną postać wyraźniej. Gdy wyrosła przed nim wieżyczka zobaczył słabo widoczny z tej perspektywy czerwony znak. Czy był namalowany krwią? Co przedstawiał? Znowu pytania... Stał pod bramą spoglądając na wieżyczkę, na której siedziała postać. Nie wiedząc jak zwrócić na siebie uwagę po prostu chrząknął.

Kiedy Uzdrowiciel podszedł bliżej mógł zobaczyć na wieżyczce czerwoną salamandrę.
Teraz było rozpoznać dokładnie postać z wieżyczki.  Był to mroczny elf. Nosił dość lekkie ubranie. Spodnie proste, lekko workowate sięgające kostek. Kamizelka ciasno zapięta do połowy szyi z mnóstwem różnych kieszeni. Na kawałku brody oraz szyi wystawał skrawek tatuażu.
Mroczny patrzył na przybysza. Zastukał 3-krotnie pięścią w wieżę. Po chwili zza bramy wyszedł dość wątły khazzad. W ręce trzymał niewielki topór. Po śladach piany na wąsach można było rozpoznać że dopiero co odciągnięto go od kufla. Krasnolud stał w miejscu, nie wykonywał żadnych ruchów w stronę przybysza. Jednak jego postura była w razie potrzeby gotowa do próby odparcia ataku. Patrząc  na człowieka z pod krzaczastych brwi, myślał: "czego ten sukinkot che o tej porze..." i czy jego topór się na coś dziś przyda.

Krasnolud powoli oblizał językiem piane z ust po czym poprawił raz jeszcze rękawem. Trzymając pozłacany topór w dłoni gibał głową to w jedną to w drugą stronę spoglądając na przybysza. Po chwili odwrócił wzrok w stronę mrocznego elfa

W końcu Calthin został wpuszczony do fortu. Za drzwiami napotkał surowe istoty, które nieustannie dążyły do swych celów. Nie znał jeszcze wszystkiego dokładnie, lecz wkrótce się to miało zmienić. On chciał być silny, by sny z przeszłości, która wydawał się tak bliska, odeszły w niepamięć. Pomimo iż w jego żyłach płynęła moc uzdrowicieli, pragnienia, którymi zaczynał się kierować zbaczały na zupełnie inny tor niż droga prostego kapłana. Poprzysiągł lojalność Melronowi, oraz Radzie.

Gdy Calthin został już oficjalnie przyjęty i dołączył do grona rozbójników. U jego boku pojawił się krępej budowy krasnolud Donga. Plotki głoszą, iż jego przyszłość splamiona jest krwią wielu istot. Obecnie trudni się poszukiwaniem skarbów. Nikt tak na prawdę nie zna powodu, dla którego kapłan miałby się zadawać z tym krasnoludem, lecz ewidentnie obaj dbają o swoje interesy.

Donga został przyjęty do klanu mniej oficjalnie, poza fortem. W gludińskim porcie chciał opchnąć Melronowi skradziony skądś złoty pierścień. Melron nie dał się omamić przez gadatliwego krasnoluda i odmówił sprzedaży. Ten jednak naciskał dalej. W końcu Melron zapytał się Dongi czy nie szuka pracy. Gdy mroczny elf wspomniał o organizacji zapytanie stało się propozycją nie do odrzucenia. Wydaje się jednak, że Dondze było to na rękę.

Ostatnio edytowany przez Calthin (2013-01-12 16:03:22)